Club Tropicana (Wham!)

Dat zal je altijd zien, van uitslapen is het niet echt gekomen. Om half negen lag alleen Marley nog op een oor. Die moest er natuurlijk ook aan geloven, jaloezie? Enfin, vroeger dan gedacht zaten we dus lekker buiten aan het strand te ontbijten en vervolgens op het strand. Niet dat de zon volop scheen, maar het zeker warm genoeg. Ook aan de Golf voelt het strand vrij hard aan. Tegen het middaguur verplaatsten we ons naar het zwembad, waar het ook zeer aangenaam was.
Rond 3 uur maakten we ons op om naar de Tampa Bay Devil Rays te gaan, die het op moesten nemen tegen de Detroit Tigers, in Nederland bekend van Magnum PI en de verliezend finalist van 2006. De wedstrijd was uitverkocht, wellicht mede omdat in het kader van “African American Celebration night” na de wedstrijd LL Cool J optrad. Daar aangekomen bleken de vermeende taferelen de waarheid: Op de parkeerplaatsen werd volop gebarbecued en er was live-muziek. Van buiten ziet het overdekte Tropicana Field er zeer groot uit. Eenmaal binnen was het ook een enorme drukte in de “buitenring”. In deze ring achter de tribunes kon je alles te eten en drinken krijgen, wat je maar kunt verzinnen (volgens de traditionele Amerikaanse keuken, uiteraard), zat een Hall of Famer handtekeningen uit te delen, waren fanshops en andere winkels en stonden DJ’s live te spelen. We kwamen bij het rechter middenveld in het stadion, dus moesten bijna 180 graden hier doorheen lopen om bij onze plaatsen te komen ter hoogte van het derde honk. Daar ongeveer aangekomen gingen we de tribunes op. We kwamen in een enorme hal. Het is een kunstveld, dus ze hebben geen problemen met het gras. Recht tegenover ons hangt een enorm scherm, waar de spelers en statistieken op getoond werden. Ook werd deze gebruikt als videoscherm.
De eerste bal werd gegooid door de dochter van Jackie Robinson, de eerste Afro-amerikaan die in de MLB speelde. De wedstrijd zelf was continu spectaculair met vele honkslagen, steals en dubbel steals, insluitingen en een homerun van de populairste rookie van de MLB. Een paar ballen gingen sky-high, maar raakten het dak nog niet, ongelofelijk. De wedstrijd duurde uiteindelijk 3½ uur, de Rays wonnen met 9-3. We zijn hierna nog een tijd blijven hangen, hoorden de eerste tonen van LL en zijn toen huiswaarts gegaan. Het is een typisch Amerikaanse familieavond geworden.